LiterBook | Абай өлеңдері - Бөстегім құтылдың ба Көтібақтан

Авторы:

Типі:

Тақырыбы:

Абай Құнанбаев

Өлеңдері

Ішім өлген, сыртым сау
Абыралыға
Адам — бір боқ көтерген боқтың қабы
Адамның кейбір кездері
Адасқанның алды – жөн, арты – соқпақ
Алла деген сөз жеңіл
Алланың өзі де рас, сөзі де рас
Альбомға
Антпенен тарқайды
Асқа, тойға баратұғын
Ата-анаға көз қуаныш
Ауру жүрек ақырын соғады жай
Аш қарын жұбана ма майлы ас жемей?
Базарға, қарап тұрсам, әркім барар
Бай сейілді
Байлар жүр жиған малын қорғалатып
Баймағамбетке қатынының атынан шығарылған
Балалық өлді, білдің бе?
Болды да партия
Болыс болдым мінеки
Буынсыз тілің
Білектей арқасында өрген бұрым
Білімдіден шыққан сөз
Бір дәурен кемді күнге – бозбалалық
Бір сұлу қыз тұрыпты хан қолында
Біреуден біреу артылса
Біреудің кісісі өлсе, қаралы ол
Бөстегім, құтылдың ба Көтібақтан?
Бөтен елде бар болса
Домбыраға қол соқпа
Дүйсенқұлға
Дүтбайға
Ем таба алмай
Ерекше естен кетпес қызық қайда?
Есек
Есіңде бар ма жас күнің
Жаз
Жазғытұры
Жалын мен оттан жаралып
Жаманбаланың баласы өлгенде
Жапырағы қуарған ескі үмітпен
Жарқ етпес қара көңілім не қылса да
Жастықтың оты жалындап
Жастықтың оты, қайдасың
Жасымда ғылым бар деп ескермедім
Жақсылыққа
Желсіз түнде жарық ай
Жігіт сөзі
Жігіттер, ойын арзан, күлкі қымбат
Жүрегім менің қырық жамау
Жүрегім, нені сезесің
Жүрек — теңіз, қызықтың бәрі — асыл тас
Жүректе қайрат болмаса
Заман ақыр жастары
Интернатта оқып жүр
Кейде есер көңіл құрғырың
Келдік талай жерге енді
Кім екен деп келіп ем түйе қуған
Күз
Күйісбайға
Күлембайға
Күн артынан күн туар
Күшік асырап, ит еттім
Көжекбайға
Көзімнің қарасы
Көзінен басқа ойы жоқ
Көк ала бұлт сөгіліп
Көк тұман — алдыңдағы келер заман
Көкбайға 1
Көкбайға 2
Көлеңке басын ұзартып
Көңіл құсы құйқылжыр шартарапқа
Көңілім қайтты достан да, дұшпаннан да
Малға достың мұңы жоқ малдан басқа
Мен боламын демеңдер
Мен жазбаймын өлеңді ермек үшін
Мен сәлем жазамын
Мәз болады болысың
Назарға
Нұрлы аспанға тырысып өскенсің сен
Ойға түстім, толғандым
Осы қымыз қазаққа
Патша құдай, сыйындым
Разаққа
Рахымшалға
Сабырсыз, арсыз, еріншек
Сап, сап, көңілім, сап, көңілім!
Сағаттың шықылдағы емес ермек
Сегіз аяқ
Сен мені не етесің?
Сенбе жұртқа, тұрса да қанша мақтап
Соры қалың соққы жеген пышанамыз
Сүйсіне алмадым, сүймедім
Сұм дүние тонап жатыр, ісің бар ма?
Сәулең болса кеудеңде
Тайға міндік
Тоты құс түсті көбелек
Туғызған ата ана жоқ
Түбінде баянды еңбек егін салған
Тұлпардан тұғыр озбас шабылса да
Фзули, Шәмси, Сәйхали
Шоқпардай кекілі бар, қамыс құлақ
Шығыс ақындарынша
Шәріпке
Ысытқан, суытқан
Ғабидоллаға
Ғалымнан надан артпас ұққанменен
Ғашықтық, құмарлықпен – ол екі жол
Ғашықтың тілі тілсіз тіл
Ғылым таппай мақтанба
Қажымас дос халықта жоқ
Қалың елім, қазағым, қайран жұртым
Қалқам-ай, мен үндемей жүремін көп
Қансонарда бүркітші шығады аңға
Қара қатынға
Қараша, желтоқсан мен сол бір-екі ай
Қартайдық, қайрат қайтты, ұлғайды арман
Қартайдық, қайғы ойладық, ұйқы сергек
Қатыны мен Масақбай
Қақтаған ақ күмістей кең маңдайлы
Қор болды жаным
Қуанбаңдар жастыққа
Қуаты оттай бұрқырап
Қыз сөзі
Қызарып, сұрланып
Қыран бүркіт не алмайды, салса баптап
Қыс
Құлақтан кіріп, бойды алар
Құр айғай бақырған
Ұяламын дегені көңіл үшін
Әйелің – Медет қызы, аты Ырым
Әлифби өлеңі
Әсемпаз болма әрнеге
Әуелде бір суық мұз – ақыл зерек
Өзгеге, көңілім, тоярсың
Өкінішті көп өмір кеткен өтіп
Өлең - сөздің патшасы, сөз сарасы
Өлсем, орным қара жер сыз болмай ма?

Бөстегім, құтылдың ба Көтібақтан?

Бөстегім, құтылдың ба Көтібақтан?
«Күйшіл» деп бабын білмей кінә таққан.
Құл табан, кескіл тұмсық Бөстекбайым,
Кісіге бос берермін бір мін тапқан.